Görmək, danışmaq bacarığı, hiss-əhval, zəka...Əgər bütün bunlar faniliyə çevrilib torpağın altına gedərək soyuyacaqsa, Yer kürəsilə birgə mənasız və məqsədsiz yerə milyon illərlə Günəşin başına fırlanacaqsa, nəyə lazımdır axı?
Həyatı dərk etməyə çalışan azad və dərin təfəkkür və dünyanın mənasız qayğılarına tam bir həqarətlə baxmaq – insan bu iki nemətdən ən yüksək bir şey görməmişdir.