Nazım Hikmet'in hayatının Vera ve Piraye'den ibaret olduğunu düşünenler için çok sıkıcı bir eser olacaktır. Ancak O'nun, şair kişiliğini ideolojik düşüncesiyle harmanlamasına hayran olan kişiler için gerçekten güzel bir eserdir.
Eserin ilk şiiri olan, Güneşi İçenlerin Türküsü'nde "kendi yüreğinin kabuğunda yaşayanlardan kurtulmak istediğini" anlatırken Salkımsöğüt'te ise "hayatın rüzgar kanatlı atlılar gibi geçtiğinden" bahsediyor. Ki bu tespiti yaparken, 26 yaşında genç bir şair...
Açların Gözbebekleri şiirinde ise, aç insanları kendi kaderine terk edenlere başkaldırıyor; "Otuz milyon aç bizim!" diyerek ülkesindeki, dünyasındaki açların acısını yüreğinde taşıyor.
Mukaddes Karın'da ise söz veriyor. Döğüşeceğinden bahsediyor, kendisi ya da sevdiklerinden dolayı değil, herkesin karnı doyana kadar döğüşeceğinden...
Sesini Kaybeden Şehir'de, İstanbul'da bir günlük eylem yapan taksilerin yokluğunda, boşalan İstanbul sokaklarının tenhalığından bahsediyor.
Cevap I, II ve III'te Türk edebiyatının bir şekilde tanınmış simalarına haklı olarak sert çıkışlar yapıyor...
Rusya dönüşü kaçak yollarla ülkeye girdiği için 2-3 gece tutuklu kaldığı Hopa Hapishanesinden bir kaç şiirle kitap sonlanıyor..
Nazım'ın gençliğini, içerisinde yeni yeni alevlenen düşüncelerini ve elbette üstün şairliğini görmek için ideal bir eser..
