“Kardeşlerim!” diye başlayan bir söyleve girişsem... “Kardeşlerim, birbirinizi sevin, birbirinizi kucaklayın...” diye söylevimi sürdürsem, acaba ne derler? İşte bu “acaba ne derler” ukdesi, başkasına değil, fakat bana kesin bir engel teşkil ediyor. Başkasının ne diyeceğini daima hesaba katmak zorundaymışım gibi duyumsuyorum kendimi. Fakat bu durumda da, benim bana göründüğüm hal ile başkasına karşı duran görünümüm arasında bir fark oluşuyor. Benim, onlara karşı neler hissettiğimi ifade etmedikçe, bunu ifade etmeye cesaret göstermedikçe onların benim için kendilerine ilgisiz kaldığımı sanacaklarını düşünüyorum. Düşünüyorum ve üzülüyorum.
Yolların bitmeyeceğini, ulaşılan her menzilin aslında yolculuğun yeni bir başlangıç noktası olacağını bilerek ve onu öyle kabul ederek bu işe giriştiğimi hatırlamam gerekiyor.