Belleğimde, bir an, sesler kesiliyor ve onu görüyorum. Sonsuz bir an. Önümde. Onu tanımıyorum. Bana bakıyor. Gülümsüyor. Kendine bakılmasına izin veriyor. Doğaüstü bir yorgunluk okunuyor gülümsemesinde, o ana dek yaşamanın yorgunluğu. Birden, o gülümsemeden onu tanıyıveriyorum, ama çok uzaktan, bir tünelin ucunda görüyormuşum gibi. Bu bir utanma gülümsemesi. Orada olduğundan, şu ka ıntı haline dönüştüğünden ötürü özür diliyor. Ardından gülümseme siliniyor. Yeniden bir yabancıya dönüşüyor."