Yirminci yüzyılın son demleri Türkiye'de karanlık günlerin yaşandığı yıllardır. Doksanlı yılları görmüş olanlar, uzaktan izlemiş olanlar bilirler bir anda insanların yok olabildiğini. Hele ki yaşayanlar, ülkenin belli bir bölgesinde nefes alanlar ya da diğer bölgelerde, bu belli bölgenin kimliğiyle yaşayanlar faili meçhul cinayetleri, beyaz, kapısı hafif aralık torosları acıyla tanırlar. Devlet, güvenlik sebebiyle yetkilendirdiği kolluk güçlerini yetkilendirmekle kalmamış, onları serbest de bırakmıştır. Ne derseniz deyin vahşi bir yaratık salınmıştır sokaklara. Çünkü gözüne kestirdiği her vatandaşı alıp kayıplara karışabilidi bu kişiler. Biraz da insan hakları gibi bu ülkede öcü görülmüş gibi karşılanan kavramlara yatkınsanız, kimliğinizin coğrafi konumunu belli eden harflerin bir önemi yoktur. Siz artık bir hainsiniz.
Doksanlı yılların Türkiye'sinde bu karmaşanın içerisinde sadece hakların korunması için mücadele edenlerin öyküsü değil Açıkoturumlar Çağı, ayrıca aşkların, yasak aşkların, bilimin önünü kesmelerin, insan psikolojisinin, geçmişin, geçmişte kalanların da öyküsü. Vedat Türkali'nin Bir Gün Tek Başına adlı mükemmel romanında hissetmemek elde değil mesela bu kitapta. Hem direnmenin hem vazgeçişin hem de umudun rüzgarı var. Aile içi ilişkiler, muhalefet olma, sesini çıkaranın konumundan edilmesi... konular arttıkça artar. En temel sorumuz da "Neden yaparız bunları?"
Kendimize dahi sorabiliyor muyuz bu kitapta sorulanları? Hesap nasıl verilecek, bağnaz zihniyet nasıl giderilecek?
