Fakat akşam üstleri gayriihtiyarî,
insanın omuzlarına bir ağırlık çöküyor, ortalık kararıyor: "Bir gün daha geçti.
Bu, hep böyle mi geçecek?" diye mahzun bir düşünceye kapılıyor. Bu
düşüncenin bazen derinleştiği, gece yarılarına kadar devam ettiği de oluyor.
Sanıyorum ki, bu garip akşamüstü hastalığına rakıdan iyi şifa yok. Gerçi bir
çare daha var ama, yazmaya değil, düşünmeye bile cesaret edemiyorum.
Neyse, kalsın...