Açlık Sanatçısı
Franz KafkaSözler ve Alıntılar
Zira kimse beni bilmiyor, bilseler bile nerede kaldığımı bilmiyorlar, nerede kaldığımı bilseler bile beni orada nasıl tutacaklarını bilmiyorlar, böylece bana nasıl yardım edeceklerini bilmiyorlar. Bana yardım etme düșüncesi bir hastalıktan ibarettir ve yatakta tedavi edilmesi gerekir.
Tüm dünya tarafından saygı gösteriliyor ama yine de kendini üzgün hissediyordu, bu içindeki hüzün kimsenin ciddiye almamasıyla birlikte gitgide artıyordu. Neyle teselli edilebilirdi ki zaten? Hayatta ne gibi bir arzusu kalmıştı? Ara sıra iyi kalpli biri çıksa, haline acıyıp ona içindeki bu üzüntünün muhtemelen açlıktan kaynaklandıgını söyleyecek olsa, açlık sanatçısı, özellikle ilerlemiş açlık süreçlerinde şiddetli bir öfke patlamasıyla karşılık veriyor ve herkesi korkutarak bir hayvan gibi kafesini sarsmaya kalkışıyordu.
Hissetmeyen insan asla anlayamıyordu.
Bu insanları taklit etmek o kadar kolaydı ki. Daha ilk günlerde tükürmeyi öğrenmiştim bile.
Esasen bu insanlarda beni cezbeden hiçbir şey yoktu.