Yazarın daha öncesinde İnsan Nedir? kitabını okumuş, iki adam arasında geçen diyaloglarda kendimi bolca sorgularken bulmuştum. Adem'le Havva'nın Güncesi ise en beğendiklerim arasında yerini şimdiden aldı. Adem ile Havva gerçekten var oldular mı? Ya da insanlık onlardan mı üredi bilinmez lakin buradaki ironi çok başarılıydı. Kadın erkek ilişkilerinin başlangıcı tam da bu olmalı dedim okurken.
Adem'in göğsündeki yara iziyle uyanıp, Havva ile karşılaşıyor lakin başlangıçta pek de memnun değil etrafında gezinen uzun saçlı yeni yaratıktan. Kadının ilk ağlamasını tasvir ederken, "Yeni yaratık geldi, zorla içeri sokuldu. Dışarı atmak istediğimde, görmesini sağlayan iki delikten damla damla sular akıttı önce, sonra ıslanan yanaklarını pençelerinin tersiyle sildi, öbür hayvanların acı çekerken çıkardıkları sese benzer sesler çıkardı" diye bahsediyor. Anlaşılan o ki sulu gözlülüğümüz ilk insandan geliyor. Bir o kadar da çok konuştuğumuzdan bahsedilmiş. Kınamıyorum, çok konuşuyoruz. Biz de sussak hayat çekilmezdi değil mi sevgili beyler. Adem de zamanla benim gibi düşünüyor olacak ki avlanmaya gittiği vakit özlemeye başlıyor Havvayı.
Bunlar ilk insan ya ilk çocuklarını tanımlamak da güçlük çekiyorlar. Kanguru mu böcek mi diye tartışırlarken büyüdükçe kendilerinden biri olduğu sonucuna ulaşıyorlar şükür.
Tek üzücü yanı da ölümle tanışmaları. Güldürürken düşündüren mizahi yönü yüksek bir kitap idi. Tavsiye mi? Hemen alıp okuyun.
