uzun süreli bir reading slumptan sonra sahiden içine çeken, merak ettiren bir kurgusu vardı. masal okumak zor iştir, yazmaksa daha zor. bunu nasıl başardığını bilmiyorum, yani tahayyül ediyorum elbette ancak yine de anlamakta çok zorlanıyorum. sabah kalk, erkenden müsveddelerle uğraş, yaz, sil, yaz, karala. yaz, at, yaz, üstünü çiz, yaz, bir başkasına okut, okut ama tavsiyesini ciddiye alma, al ama yine de kendi stilinden uzaklaşma, farklılığı da dene ama kendi imzandan uzaklaşma.
tamamiyle basit bir yazımı var diyemeyeceğim. medusa üzerine kısmı için özellikle daha çok çalışması gerekiyordu, açıklıktan uzak buldum bu bölümü. ancak, asıl kitabın da ismini aldığı adı dilimin ucunda isimli masalı çok oturaklı buldum. masalın tüm belirleyici özelliklerine sahip ve çok daha olgunlaşmış bir yazı. ileride çocuğuma anlatmayı bile düşündüm. bana yazının ne kadar kıymetli olduğu fikrini doğrudan verebildi. karakterlere hayıflanıyordum, kızıyordum, üzülüyordum. ve masalın hak ettiği gibi sonunda mutlu oluyordum. bütün masallar mutlu bitmeli. neydi adı karakterlerin, adı dilimin ucunda, bulamadım ama aklıma gelince söylerim. en çok da o karakterlerin sonu mutlu bitmeliydi. ben şimdi gidip karakterlerin adlarını soracağım, aşçılardan, tavşanlardan, şehirdeki kanallardan, göllerden, insanlardan ve belki işte o görünmez kaf dağından. yoldayken unutmazsam yazacağım adı dilimin ucunda.
