Her korktuğumda ya da kendimi mutsuz hissettiğimde hemen çıkar, gökyüzüne bakarım. O zaman aslında ne kadar 'hiç' olduğumu ve korkularımın, evren için ne denli küçük, önemsiz olduğunu fark ederim.
Sizlerin "aptalca" bulduklarınız bana keyif verdiği için, saçmalama hakkımı hep kullandığım için, saçmalıklarımı da aptallıklarımı da çok sevdiğim için,
Affedin beni. . .
Aynalar bizi artık aldatamadığı zaman, oyunun sonuna yaklaştığımızda, perde kapanmadan belki, finali daha dürüstçe ve kalan gücümüzün yettiğince, asıl kimliklerimiz ile oynamak adına az da olsa değiştik hepimiz.