Atası ne olursa insan ona dönüşür, elbet böyle olur. Mahmut'un babası denizci, annesi denizci çocuğuydu. Elbette o da denizci olacaktı. Ama babası olmamasını istiyor, bu sevdasına karşı çıkıyordu. Diretti Mahmut, hayalleri, deneyimlerden daha baskın çıktı gözünde. Bir zaman ustasının yanında, karada öğrendi denizciliği. Yıllar sonra babası yine ve yine karşı çıkarken, kendini masmaviliğe attı. Gün geldi, vazgeçmek zorunda kaldı. Ama yine de, öz özü her şekilde çağırır. O da özüne, eski ve ilk aşkına geri döndü.
Burada ikilemle karşılaşıyoruz, acaba en doğrusunu mu yapmıştı Mahmut? Karısını, topraklarını, sermayesini terk edip denize çekilmesi doğru muydu, değil miydi? Doğruydu, çünkü önünde sonunda geldiği yere geri dönerdi insan. Doğru değildi, çünkü sorumlulukları ve 2 kişilik de olsa bir ailesi vardı. Hangisi peki, hangisiydi cevabı? Bana sorarsanız tabii ki doğru değildi, ne de olsa bir karısı, sorumluluğu ve rolü vardı hayatında. Ama Mahmut'a bakarsak bu onun için büyük bir sevdaydı. Hayatı boyunca bunun için çalışmış, dininmişti. Fakat hayat farklıdır. Bazen, istemesek de çabaladığımız işlerden vazgeçmeliyiz. Yoksa sonumuz, ikilemle kalacaktır. İkilem de ruhu vesveseler. Ruh vesveselenirse ortada ne çabalanacak iş kalır, ne de çabalayacak kişi.
