Toplumcu gerçekçi yazarlarımızdan olan Osman Şahin , darbeler ülkesi Türkiye'nin 12 Eylül ünden sonraki baskı yüzünden öğretmenliği bırakıp zorla emekli edilen köy enstitülü yazar.. Köy enstitülü yazarların kaleminden çıkanlar o kadar aydınlatıcıki sorgulamamak için, görmemek için insanın aklı melekelerinden tamamen yoksun olması gerekir. 1980 Nevzat Üstün Öykü Ödülü alan bu kitabı 10 öyküden oluşmakta. Sömürü düzenine başkaldıran, Anadolu insanını konu edilen, içinde bulunduğu zor şartları değiştirmeye çalışan , kimi zaman da yoksulluğun verdiği çaresizliği kabullenen insanların öykülerine yer vermiş yazar. Tomruk taşımacılığı, obruk bekçiliği, pamuk işçileri, marabalar... Hepsinin yaptığı işler farklı ama tek bir ortak noktaları var o da topraksız olmaları, emri altında çalıştıkları ağalar, beyler ve gördükleri zulümler... Kitabıyla aynı isimdeki hikâyesinde ne güzel anlatmış toprak hasretini : " Benim olsaydın ey toprak, benim... Birgün olsun gölgemi eksik etmezdim üstünden, inan birgun olsun... Giysilerim sırtımda terden çürüse , üstüm başım çaputtan türbe ağacına dönseydi. Çalışır çabalar sabahları bereketinle yur yıkardım yüzümü. Sıra sıra çukurlar açardım üstüne. Fidanlar sokardım dibine ..."
