Üstad-ı kerimim "Mehmed Akif Bey" hakkında bir kitap neşretmek hatırımdan bile geçmezdi. Çünkü Akif, kanaatimce, yazılamazdı. Hele onu ben hiç yazamazdım; hem aczim mani idi, hem ona olan aşırı muhabbetim. Üstadım öldü, Balıkesir'de çıkan "Türk Dili " gazetesi benden bir yazı istedi. Bu talebi, reddedmedim. Kırık dökük bir şeyler yazdım. Teşvik ettiler, cesaret verdiler, nihayet şu mütevazi eser meydana geldi. "Akifname" yalnız benim aciz yazılarımı değil, ilk zamanlarda üstada dair yazılan hemen bütün yazıları ihtiva etmektedir. O zaman ve ondan sonraki zamanlarda görmediklerim, bulamadıklarım tabii hariç.
Üstad hakkındaki hükümlerimde elimden geldiği kadar bitaraf olmaya çalıştım. Araştırmalarıma durmaksızın devam ettim, aleyhinde yazılan bir iki zavallı yazıya ayrıca cevap vermedim.
"Süleyman Nazif" merhumun hayatta en çok üzüldüğü şey adının unutulması idi. Sövmek bile ona hoş gelirdi.Çünkü ancak o sayede yaşadığını anlayabilirdi. Akif'e sövenler onun adının ebediyen anılmasına hizmetten başka bir şey yapmamışlardır.
Bin safsata bir mısra-ı bercesteye değmez.
Avni
H.Basri Çantay
