İvan İvanoviç Panayev (1812-1862),Rus edebiyatında her ne kadar yazar olarak bilinse de onun asıl ünü dergicilikten geliyor.1839 yılından itibaren öykülerini,denemelerini ve uzun öykülerini aynı zamanda yöneticiliğini yaptığı Anavatan Notları dergisinde yayımlar.
Panayev'in Akrabalar isimli uzun öyküsü 1847 yılında yayımlanır.Hikaye çoğunluğu akrabaların oluşturduğu Blagoveşçen köyü ve civarında geçiyor.Köy hayatının içinde maddi çıkara dayanan insan ilişkilerinin,dedikoduların,aklı bir karış havada,parasını eğlencelerde ve kumarda harcayan hiçbir işe yaramayan(ki bunu bize 'gereksiz insan'tanımı altında anlatıyor)düşüncelerini eyleme dönüştürmekten aciz gençlerin bir eleştirisini yapmış.
Panayev,dönemin toplumsal yaşam tarzını,köylüleri,töreleri ve tipleri betimleme konusunda ustalığını göstermiş Akrabalar kitabında.Rus hiciv geleneğinde de oldukça başarılı.
Her ne kadar bir klasik sayılmasa da Panayev'i tanımak açısından iyi bir kitap.
“Biz hepimiz benciliz, reflektörüz… Hiçbir işe yeteneğimiz yok, hiçbir yere uygun değiliz! Neslimizin hepsi ret mührüyle damgalı… Sönük bir nesil! Şüphenin ve inkârın yükü altında zayıf düştük! Her taraftan insan yıkıntılarıyla çevriliyiz ve bu insan yıkıntıları arasında eylemsizlik ve şaşkınlık içinde kalakaldık. Ve ileriye gitmek için yollarımızı temizleyecek güçler bizde yok; ancak yalnızca geleceğe, duyulmayacak olan yabancı bir sesle seslenerek feryat ediyor ve inliyoruz. […] Bizim çağımız, koca bir küçük insanlar çağıdır. […] Acılarımız verimsiz, çünkü hepsi sahte.”
