Behçet Necatigil dizeleriyle örülmüş bir fotoğraf albümü okumaya hazır mısınız? iki fotoğrafı da yerlerine bırakıp yatağa uzandım. tavana bakıp düşündüm biraz, katre’yi, meryem’i, bir fotoğrafın yazılıp yazılmayacağını, sonra yine katre’yi… aşık olmuştum, orası kesindi. duygularımı başka türlü adlandırmam mümkün değildi, aşktı bu, biliyordum. içimden son sürat koşmak geliyordu. uykum vardı ama uyuyabileceğimi sanmıyordum. hem koşup hem uyusam olmaz mıydı. sonunda onu rüyamda görebileceğim yalanıyla kandırmak zorunda kaldım kendimi, yatağa tekrar uzanmak için. başucumdaki lambayı söndürüp yattım. o an mutluluktan ölebilirdim. hiç aşktan ölünür mü?
