Kitabı okuyup bitiriyorsunuz ama boğazınızdaki o düğüm bitmiyor, gitmiyor ve sanırım hiç gitmeyecek de. Her sayfasında küçük Charlie ve çocukluğunuzla yüzleşmeler, öyle olsaydı böyle olur muydu gibi olasılıklar bırakmıyor peşinizi. Algernon’u baş karakterin adı sanmamla başlayan okuma serüvenim, bir farenin mezarına çiçek koymaya gidecek kadar hüzünlü bitti. Charlie’yi babası nasıl tanımaz, bir anne çocuğundan nasıl bu kadar ayrı kalabilir? Zeka ile kalp doğru orantılı mıdır? Ne kadar zekiysek o kadar mı insanız, o kadar mı umursanırız? Zihnimi kurcalayıp duruyor bu sorular saatlerdir. Travmalarımla yüzleşiyorum. Normalin kime göre normal anormalin kime göre anormal olduğunu sorguluyorum. Belki de tırnağımızın ucu bile olamayacak insanların yargılarıyla mahvediyoruz hayatımızı, sevilmek uğruna yaşıyoruz çoğu zaman. Ama bu kitabı okurken bir Charlie giriyor hayatınıza ve “Olduğun gibi yaşa diyor, sadece gülümse! Çünkü bilmek çok da iyi gelmez yüreklere.”
Charlie sadece bir denek değildir, o kendi deyimiyle insanlığa en büyük iyiliği yapan bir aptaldır. Hatta bence aptal olan o değil çevresindekilerdir. Ohh iyi ki de yazdım da hafifledi yükü yüreğimin ! İyi ki hayatıma dokundun Charlie’cim hayatıma bıraktığın iz hep yüreğimi sızlatacak.
