"Bir insan arkadaşı için canını bile vermeli. Dünyada her şey gelip geçicidir, baki olan bir arkadaşlıktır. İnsanoğlu arkadaşlığın kıymetini bilmiş olsaydı, insanoğlu böyle eşşek olur da birbirini yer miydi, her şeyin üstündedir arkadaşlık."
Arkadaşlık... Söylenecek çok şey var ama bu benim hayatta, kapağını açmama fırsat kalmadan kapattığım bir kitap galiba... Benim gönlümde bir "ya hep ya hiç"lik var. Her konuda bu böyle. Benim de imtihanım bu olacakmış, ne denir... Yaşar Kemal'in yüreğinden köksüzlerin hikayesini okudum. Çok acı gelebilir ama maalesef bu dünyamızın gerçeği. O , bu, şu diyemem. Öyle gün oluyor ki insanlığımı sorguluyorum, yine öyle gün oluyor ki oturup onları sorgıuluyorum. Ne doğru ne yanlış hakikaten bilmiyorum ama herkes aynı olmak zorunda değil onu biliyorum. Yaşar Kemal sanki o çocukları ne yaparsan yap o hayattan kurtaramazsın gibi yazmış. Açıkçası bu beni üzdü. Sürekli çocukların düze çıksa bile o yollara geri döndüğü , huyundan vazgeçmediği durumları okudum. Farklı bir tek hikaye yoktu. Bilinçli mi seçti bunları bilmiyorum ama çok üzüldüm.
Çocuklar . Paha biçilemez. Ne diyeyim bilmiyorum. Her tarafa bombalar yağıyor , herkese bir şeyler oluyor ama çocuklar ölüyor. Sadece melek odular demek yetmiyor... Zor.
