Harfler pek ürkütüyor beni. Kurnaz,utanmaz cinlerdir onlar; üstelik tehlikelide!
Mürekkep hokkasını açıp, işiniz yoksa onları serbest bırakın: ele geçmezler artık, bir daha dizginleyebilirseniz dizginleyin! Canlanıyorlar, birbirleriyle birleşiyorlar, kağıt üzerinde kendilerini istedikleri düzene sokuyorlar; kara kara, kuyruklu kulaklı. Onları görünce çığırmanız, yalvarıp yakarmanız boşunadır artık: istedikleri gibi deviniyorlar. Karşınızda ziplaya oynaya, utanmadan çiftleşip durarak, açıklanmasını istemediğimiz şeyi, ne yapıp yapıp ortaya koyuveriyorlar; dışarı çıkıp, insanlığa seslenmek için çırpınan bağrınızdaki şeyi dile getirmek istemiyorlar.
....o zaman anladım, insan ruhunun her şeye gücü yettiğini, Tanrının insanın içinde olduğunu.
Onu bulmak için yeryüzünün öteki ucuna gitmenin boşuna olduğunu.
Bütün yapacağımız şey, bakışlarımızı kendi yüreklerimize çevirmektir...
Bir savaş başka bir savaşa yol açar, o da bir başkasına, dolayısıyla insan kanının akmasının sonu gelmez. Barış! Barış!
Sevgi! Her şeye yeten gücün karşısında eğiliyor, sana tapıyorum.