Genel itibariyle görme engelli insanlar üzerinden yazılan öyküler. Okuduğum anda empati yapma isteği geliyor. Ama gözlerimi kapatıp bir dakikalığına bile empati yaparsam aklımdan binbir türlü şey geçecek ve o an ki dikkatimi dağıtacak. İşte dikkatim eksilmesin diye düşündüm lakin onların çoğu doğum anından itibaren ya da sonraki zamanlarda görme duyularını kaybettiklerinden sonra ölene kadar bu şekilde yaşıyorlar. Bu cümlem onlara karşı acınası değil mi, ama onlar acımamızı istemiyorlar engelleri olmasına rağmen normal bir insan gibi muamele görmek istiyorlar ya da aynı şekilde göremediklerinden dolayı değil insan oldukları için yardım görmek istiyorlar. Rabbim dert verirse sabrını da verir. Yüce Rabbim sabırlarını arttırsın inşallah. Hayırlı geceler..
