Toplum yüksek çıkarlardan yoksundur. Sadece zorbalıkla, kaba bir sefahetle ve iki yüzlülükle çeşitlendirilmiş, sıkıcı ve anlamsız bir yaşayış sürmektedir. Namussuzların karnı tok, sırtı pektir. Namuslu insanlarsa bir lokma ekmeğe muhtaçtır.
Her türlü zorbalığın toplum tarafından makul ve yerinde bir gereklilik olarak karşılandığı, beraat kararı gibi her türlü merhamet göstergesinin toplumda tatminsizlik ve intikam duyguları uyandırdığı bir dünyada adaleti düşünmek gülünç değil mi?