Doğduğum ay Haziran’ ı fısıldasa da, her sonbahar yeni bir başlangıç ve doğuştur bana. Yeni umutların doğduğu, yeni kararların alındığı ve sıfırdan tekrar başlamaların heyecanıdır.
Yeşilden hafif kızıla, kızıldan alacalı bulacalı sarılara dönen yapraklar… Doğanın olağanüstü gücü bir övgü bekler utanarak ve yalnız bir rüzgarla ayaklarımızın ucuna kadar getirir onları. Sanki bizi fark edin, bize dokunun derler. Onlar da sevilmeyi istiyorlardır bana göre, tüm canlıların istediği gibi…
Ve an’lı geçmiş zamanlarda bugün sonbaharı ve seni özlediğimi hissettim, sevdiğim, büyüdüğüm şehir…
Şimdi senden uzak olsam da önemli değil. Hep içimdesin, benimlesin. Bebekliğimi, çocukluğumu, gençliğimi; kısaca yolun yarısını seninle paylaşmak çok özeldi.
Şu anda da yanağımı ıslatan o iki damladaki gülümseyişimi soruyorsan, seninle her sonbaharda tekrar doğuşumu hatırlamamdandır İstanbul’um…
