"bütün hayvanlar eşittir. bazı hayvanlar daha çok eşittir."
doğrusu "çok güzel bir kitap, herkese tavsiye ediyorum" gibi fuzuli cümleler kurmak gözümde çok alçaltıcı bir yer edindi bu kitapla. bu cümleleri kurmanın o hayvanlardan bir fark bırakmadığı da uzunca bir süre beynimde yankılandı. herkese tavsiye etmem. çok güzel bir kitap değil, çok doğru bir kitap. o kadar doğru ki okudukça beynime bir balta gibi indi görmezden gelinenler. belki bir distopya değil fakat onlardan daha yakıcı. umutsuzluk mu? hayır, tam tersine belki de bir ümit. bir şeyler düzeltilemese de görmenin vereceği bir ümit. dillere pelesenk olmuş sistem açıkları, dilime değil zihnime inanılmaz bir güçle kazındı. sanırım bu kadar zekice ve ustaca bir şey insanlıktan beklemiyordum. ele aldığı konu birçok düşünürün gözünden incelenmiş bir konu, sokağa çıktığımız anda bile milyonlarca teori ortaya atabileceğimiz nitelikte geniş bir çapı var fakat bu kadar naif ve cesur bir eleştiri gözümdeki yerini daha da üstlere çıkarmıştır kitabın. anlaşılan şeylerden çok daha fazlası anlatılmaya çalışılmış, kitap değil hazineler barındıran bir bahçe diyorum bu yazımlara. sonra aklıma "bütün bahçeler kilitli, anahtar tanrıda kaldı" dizeleri geliyor, bu kadar zor olmamalı ama bu kadar zor. insanlık mutsuzluğa talip, anlatılar uzayda bir ses. sonra nietzsche bir kere daha yürürlüğe giriyor, bütün gerçeklerde, zerdüşt hariç değil.
"ben bu kulaklara göre ağız değilim"
