Aziz Nesin... ve ruhuyla ilk tanışma. Yaş 9'dan fazla asla değil. Hikaye dinlemeyi ve anneme sarılmayı çok seviyorum. Günün çelişkisinden ve uyumsuzluğundan kaçmak, kendi uyumsuzluğundan annene ve kitaplara sığınmak, ötelenmekten bıkmak ama yaşamaya umutla bağlanmak, yarım kalan hikayelerin sonunu bağlamak için yanıp tutuşmak... Bir kitap, bir hikaye nasıl etkilerse bir çocuğu o kadar etkilenmiştim dinlerken. Çocukça hislerle değil ama inanılmaz bir gerçeklikle ve savaşım isteğiyle. Bunu başarabilir miydim, ben hayallerimden çıkışı yine hayallerimde mi arardım? Bunlar ileriki yaşlarımın konusuymuş o zamanlar anlamazdım. Hissettiğim şey, çok güçlü bir şekilde bu dünyanın bu kadar haksızlığa bulanmaması gerekliliğiydi.
Kendim okurken ise kaybolduğum dünyamda, çekingen adımlarımda, yaşadığım çıkmazda çocukluğumdaki hayallerimi aradım. Özlem duydum annemin kurguladığı her farklı sona.
Kitabın büyüsü ulaşamadıklarımı hatırlatması mı aklımın içinden aktarılması mı yoksa gerçekten iyi bir yazarın iyi bir kitabı olması mı?
Duygular varken objektif değerlendirme çok zor, duygusuzken ise doğru değerlendirme zor.
