Anna Karenina başlarken ne hissedeceğimi bilemediğim bir kitaptı. Çok uzun, okuması zor diyemem ama bazı yerlerde okuyucunun kopabileceği bir kitaptı. Mesela Levin’in tarım sahneleri. Ama arka kapağında çok iyi bir “aşk” kitabı olmasından öte, çok iyi bir duygu betimlemesi olan bir kitaptı. Bir insana tekrardan baktıran duyguları, bir bebeği seyredişi, insanın kendini tanıması, aslında bir nevi okuyucuyu da bu yolda götürüyordu.
Spoiler***
Şahsen Kitty ve Levin’in aşkını Anna gibi karmaşık ve artık görmekten bıktığımız karakterlere tercih ederim. Aynı şekilde kont için de geçerli bu. Kont nasıl kitabın sonunda Anna’nın kocası karşısında kendini ezik hissettiyse ben onun bu ezikliğini kitabın başından beri hissediyordum. Aşkı için birçok şeyi göze almış olması benim gözümde onu “karakterli” biri yapmadı. Ama Anna’nın kocası? Gözyaşlarına olan zaafının arkasındaki merhameti, bunu fark edişi... çok ama çok iyiydi. Okunmalı mı? Muhtemelen. Altında yatan esasları anlayabilmek için üzerinde daha çok araştırma yapmak gerek.
