film izliyormuşum hissi veren kitaplar benim için her zaman daha bi sevdiğim kitaplar oluyor. Fethiye Çetin'in anneannesinin hayatındaki izleri takip edeceksiniz.
"yaşamı boyunca akla hayale gelmeyecek zorluklara göğüs germiş, çocuklarının ve yakınlarının karşısına çıkan engellerle baş etmiş bu kadın, gerçek kimliği söz konusu olduğunda neden kendini bu kadar çaresiz hissediyordu?"
Yazarın bir olayı anlatırken aniden geçmişe gitmesi veya ileri tarihteki bir olayı anlatması başta şaşırtsa da sonradan akışa kapılıp heyecan kattığını fark edeceksiniz.
Yaşanan sonsuz acılardan birine tanıklık ederek, acıların arasından geçerken yer yer gülümseten ama genel olarak büyük bir hüzün içinde okuyacağınız bir geç(me)miş zaman masalı.
Anneannesinin Ermeni kökenli olduğunu oldukça ileri bir yaşında öğreniyor Fethiye Çetin, ve tabii ki çok şaşırıyor. Düşünsenize, aile içinde hiç konuşulmayan bir sır var, ve ölümünün yaklaştığını hisseden anneannesi tarafından, bir ümit belki akrabalarını bulabilir düşüncesi ile, birinci ağızdan torununa aktarılıyor.
Heranuş ya da diğer adıyla
1915 Yılı Tüm Korkunçluğu ile Çökmüştü Ailemizin Üzerine
Edebi bir romandan ziyade yaşanmış olaylara dayalı bir günlük gibi olduğunu öncelikle belirtmek gerek. Anlatımı oldukça sade ve açık, bu kadar düz ve sade olmasına rağmen tüm anlatılanların gerçek olduğunu düşününce çok daha dokunaklı oluyor. Kitapta dendiği gibi: “Biz burada Richard olmuşuz; Deborah olmuşuz, Nancy, Sylvia olmuşuz, Virginia olmuşuz. O da orada kalmış, Fethiye olmuş, Mahmut olmuş ve 1915 yılı bir kez daha tüm korkunçluğu ile çökmüştü ailemizin üzerine.”
Yine ağlayarak bitirdiğim bir kitap. Filler tepişirken olan otlara oluyor. Bir dağ başında, bir köyde siyasetten uzak çocuklar ölüyor, nehirler kana bulanıyor.
Bebek yaşında der zor’da tüm ailesini kaybeden, yeni ailesinde, yeni bir dil, isim, din ve hayat ile hayata başlayan bir kadın. Ama yaşadıkları öyle ağır ki ihtiyarlığında, sonunda
