“Çünkü onu çok sevdim.” Gözlerim restoranın içinde dolanırken tam karşımda oturan güzelimi hayal ederken buldum kendimi. “Yüzü çok güzeldi onun,” dedim boş bir noktaya odaklanırken. Tam karşımdaydı, yanı başımdaydı ama dokunamıyordum. Yakınımdayken bile ona doyasıya bakamıyor, hayalini kurmak zorunda kalıyordum. “Sana benziyordu.” dedim mırıltıyla bakışlarımı Alara’ya çevirirken. “Sapsarı saçları vardı. Civciv derdim ben ona sarışın diye... Gözlerimi gözlerinden ayıramama sebep olan mavilikte ve güzellikte gözleri vardı. Gözlerine bakmaya doyamazdım, bakışlarımı ondan ayıramazdım. Biraz bekleyip, “Evet, ilk aşkımdı,” dedim diğer bir sorusuna cevap verirken. “Onu, onun için canımı verecek kadar çok seviyordum, onun aksine... O beni, gururunu dinleyecek kadar az seviyordu. Belki de hiç sevmiyordu. Bilmiyorum... Bildiğim tek şey; hak etmedi. Onu bu kadar sevmemi hak etmedi.” “Son sorum. Peki... Onu hala seviyor musun?” Seviyordum... Hem de kendimi tekrar şarampolden aşağı atacak kadar çok seviyordum. Ancak düşüncelerimin aksine ağzımdan çıkanlar başka oldu. “Sevmiyorum. Artık değil.”

Kitabı okudu

Annemin Gelini Olur Musun? 2 Özlem Türk