Bu oyunun üzerine bir not düşmeden edemezdim!
Antigone, Sophocles amcamızın "Thebai (veya da Oidipus) Üçlemesi"nin son oyunu. Kızcağımızın babası rahmetli Kral Oidipus'tur. İşte erkek kardeşleri var taht kavgasına tutuşup birbirlerinin canını alan, ablası var güzel Ismene... Ama bunları zaten okuyunca da görürsünüz. Ben Jean Anouilh neden Sophocles amcanın oyununu almış da baştan yazmış onu anlatmak istedim. Şimdi Jean Anouilh bunu yazdığı vakitte Paris, işgal altında. Hitler'in ordusu kapıya dayanmış. Fransızlar dehşet bir ikiye bölünmüşlük deneyimlemekte. Bir yandan kapılarında güzel şehirlerine göz dikmiş bir ordu, bir yandan da baş gösteren iç karışıklıklar! Paris için zor günler. Bir taraf bağırır "Karşı duralım, ayaklanalım!" öbür taraf susturur "Şşşşttt, bekleyelim! Her şey yatışır..." He bir de yazarlara sallarlar "Eee, sen ne diyorsun susmasana öyle!" Bu içerlemelere ısrarlara aşinayız zaten günümüzde de. Neyse efendim, Monsieur Jean ne yapsın? Öyle bir şey yazmalı ki ne işgalcilerin dikkatini çeksin, ne de hiçbir mesaj vermiyor olsun. Sophocles'in Antigone'si de aslında bir ikiye bölünmüşlüğün, kardeş savaşının ve zıt kutupların hikayesidir. İktidarın, onurun ve vicdanın oyunudur. Bir oyunu baştan yazmak, verilmek istenen mesajı en dikkat çekmeden verme yolu olmuştur böylece. Neyseeeee, öyleyken böyle efendim! İyi okumalar dilerim, Sophocles'ten sonra bunu da okuyunuz, çok güzeldir!
