Başımı kucağına yatırdım. Gözyaşları enseme dökülmeye başladı.
-Bu kadar mı, hepsi bu kadar mı? diye sordum.
-Bu kadar, diye yanıtladı.
-Daha yerimiz olduğunu sanıyordum.
Senden haber alamamak öldürücü. Çaresiz, anılar mezarlığında dolaşıyorum. Seni ilk görüşümü hatırlıyorum. Gördüğüm anda sana geç kalışımı. Yazmak diyorum, yazmak belki geri getirir göçen kuşları. Yazıyorum.
- İyi ama neden yazmalıyım?
- Başka türlü kurtulamazsın. Eğer yazarsan, kafandaki her şey gerçeklik kazanır. Gerçeklerden de kimseye zarar gelmez. "Çünkü, gerçeği kolay benimseriz, belki de hiçbir şeyin gerçek olmadığını sezdiğimizden."