Bu kitap yalnızca 99 sayfa, her bir cümle en fazla 3-5 kelime, her bir bölüm 3-4 sayfadan fazla değil. Dili çok sade. Ancak asla basit değil. Ben edebiyatta bunu çok seviyorum. Yazar anlattığı şeyleri öyle sade anlatıyor ki eserin vuruculuğu biraz da buradan kaynaklanıyor. Okuyucuya daha çok alan bırakıyor.
Eser yapısal olarak çok sayıda bölümden oluşan bir roman-uzun hikaye. Bu bölümlerin her birini öykü olarak da nitelendirebilirsiniz. Her biri kendi içinde anlamlı ve tek başına da okunabilir. Ancak ben bunu romanın bölümleri olarak değerlendirmenin daha anlamlı olacağını düşünüyorum.
Sıradan, beş kişilik bir ailenin ortanca çocuk tarafından anlatıldığına tanık oluyorsunuz. Olayları hiç tam bir zihin açıklığıyla göremiyoruz. Bütün yönlerinden emin olamıyoruz. Tıpkı çocukluk anılarımız gibi. Karakterin de bazı şeyleri çok net hatırladığını görüyoruz ancak kimi olaylar bir sis perdesiyle gölgelenmiş. Buna rağmen çocuk anlatıcımız hatırladığı şeyleri oldukça iyi yorumluyor. Çünkü bir yetişkin tarafından anlatılıyor, kendi yetişkinliği tarafından...
Hepimizin bir başka halini yaşadığı dramlar, acılar, eğlenceler, pişmanlıklar... Bunlar gerçekten anlatıldığı gibi mi yaşanmış peki? Ona da cevap veriyor karakterimiz: "...hiçbir şey göründüğü, hatta yaşandığı gibi değil! Her şey hatırlandığı gibi."
