Bu kitapla alakalı iki farklı düşüncem var. Biri, okurken kendimi ne kadar rahatsız hissettiğim diğeri ise kitaba ne kadar imrendiğim.
Kimi yönlerden bana Hakan Günday'ın AZ kitabını hatırlattı. Ana karakterler bir kız ile bir erkek. İkisi de çocukluk travmalarının etkisinde yaşıyorlar. Birinin yeme bozukluğu diğerinin de kendine zarar verme huyu, aynı lisede okumalarıyla başlayan tuhaf tanışıklıkları ve buradan ilerleyen tuhaf bir olay örgüsü....
Kitabı bu kadar özel kılan ise klişe bir şekilde "bu acılarımız bizi birleştiriyor" klişesine girmiyorlar. Asla birbirlerine kendilerini açamıyorlar. Asla bir araya gelemiyorlar.
Ve kitap böyle bitiyor.
Ana karakter bir kız ve bir erkekse, tek seçeneklerinin mutlu son olmadığını görmek açısından, amatör bir yazar olarak son derece gözümü açan bir deneyim oldu, Asal Sayıların Yalnızlığı.
Çok akıcı bir dile sahip olması da cabası....
