Aşk Otobüsü
John SteinbeckQuotes
Onun istediği bir tek şey vardı: Güzel bir şehirde güzel bir evi ,iki çocuğu, bir de evinin merdiveni olsun, o kadar; başka bir şey istemiyordu. Güzel giyinir, evine akşam yemeğine misafir çağırırdı. Kocası olacaktı elbette ama, onun gözünün önüne getiremiyordu, çünkü bu hülyaları kadın dergilerindeki ilânlardan çıkarmıştı, o ilânlarda da hiç erkek resmi bulunmazdı. Yalnız, güzel elbiseler içinde güzel bir kadın, merdivenden aşağı iniyor, yemek odasında misafirler, şamdanlar, siyah bir ağaçtan yemek masası; tertemiz çocuklar, anneleri onları
öpüp «İyi geceler!» diyor.
Yağmur başlamıştı. Sabahki gibi gelip geçici sağanak halinde değil, bilmem-ne kadar yere saatte bilmem-kaç teneke düşen cinsinden şiddetli, kamçılayan, tokmaklayan, adam-akıllı bir yağmur. Rüzgârsız bir yağmur. Halis, düpedüz, bardaktan boşanırcasına bir yağmur.
«Bu bekleyiş nasıl şeydir bilirim ben» dedi. «Hiç unutmam, Torreon’daydık küçükken. Geceleri kulak kabartırdık, ha şimdi tüfek sesleri başlayacak diye. Çarpışmalar biraz da hoşumuza giderdi ama, bizim moruk da gidecek, bir daha gelmeyecek demekti. En sonunda gitti bir daha gelmedi. Bunun böyle olacağını tâ başından beri biliyorduk diyebilirim.»
Louie bir yerde okumuştu: Bir kızın doğrudan doğruya gözlerinin içine bakarak gülümserseniz onu tavlarmışsınız. Kıza «Dünyama en güzel şeyisin» der gibi bakmayacakmışsınız; yalnız, o gözlerini çekinceye kadar, gözlerinin içine içine
bakacakmışsınız.
«Pişmanlık getir, çünkü Öbür Dünya’ya yolculuk yakın!»
Vadiye, tepelere parça parça güneş vuruyor, gökyüzünde koşuşan bulutların gölgeleri düşüyordu. Parça parça güneşler de, gölgeler de koyu kurşuniydi, insana korku veriyordu, üzgünlük veriyordu.
«Ey günahkâr! Tanrı’ya dön!»