Ağlamak son sözü söylemek değildir.
Bazen kalmak, bazen çekip gitmektir.
Bazen susmak, bazen de sessizce konuşmaktır.
Yeri geldiğinde itiraf etmek, yeri geldiğinde reddetmektir.
İçten içe ağlamak,
Acı ve mutluluk için kendinde yer açmaktır.
Gerçekten ağlamak,
Hem var olmak, hem de var etmektir.
Ağlamak ve gülmek kardeş derlerdi, bilemezdim.
Ne zaman ki sevdim, ne zaman ki gönül yuvam oldu,
İşte o zaman kardeş olduklarını anladım.
Çünkü onunla paylaştıkça büyüyordu, bu kardeşler.
Ona özlem duydukça dökülüyordu, bu kardeşler.
Bazen gülmek, bazen de ağlamak yarım kalıyordu.
Seneler sonra anladım ki,
Hepsinin tamamlanacağı yer ayrılıktı.
