Tabiatta herhangi bir şey haddini aşınca zıddına dönüşür. Bir arabanın tekerlekleri çok hızlı dönmeye başlayınca sanki tersine dönüyor gibi görülür. Yani bütün trajedilerin sonu komedi,bütün gülmelerin sonu gözyaşıdır. Sevincin de hüznün de aşırısı insanı öldürür. Kahkahalarla gülen kişinin gözünden sonunda yaş akar.
Sizce aşk bakmaya kıyamamak mıdır yoksa bakmaya doyamamak mı? İskender Pala Aşka Dair kitabında aşığın ancak kendini sevgiliden aşağı gördüğü, aşkını kemale erdiremeyeceğini düşündüğünde yüzüne bakma cesaretini gösteremeyeceğini söyler. Bakmaktan da öte, sevgili için her şeyi yapmak, sevgili için kul köle olmak aşkın en son noktasıdır. Bundandır ki Allah Kur'an-ı Kerim de kullarım diye anar insanları. Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda?