seni yazdığım her bir harf,
en az yalnızlığıma doğduğun gün kadar,
kutsal olsa da,
Tanrım birkaç satır yazmak için mi
getirmişti seni bana?
vicdanım,
sanık yüreğime bir celp daha yollandığında
anladım ki; kader mahkum etmişti!
son yalnızlığımda ruhsuz bir aperatif sevdaya daha...
sabah olduğunda,
yerime bıraktığım ağlak hayallerle,
yatağımda bulsamda da seni,
biliyordum!
ruhunun evimi geceden terk ettiğini...
eve döndüğümde ise;
durmayıp onların ardından senin de gideceğini...
biliyordum!
yeni güne emanet ettiğim
senle ilgili bütün çelişkilerimin,
son kullanma tarihinin çoktan geçtiğini...
biz başaramamıştık, aynı zamanlarda sevmeyi...
en çok da acı veren neydi biliyor musun?
ben olmadık zamanlarda seni düşünüp,
ısınmak için seni yakarken içimde!
sen hayallerinde bilse olsa,
üşüyordun bende sessizce...
