" Bir gün, diye başladı," en büyük tanrı Brahma insana eş bulmak gerektiğine karar vermiş. Uygun malzeme aramış,ama hayel ettiği gibi bir kadın yaratacak malzemeyi hiçbir yerde bulamamış. Bunun üzerine doğadan değişik malzemeler almış: Arının gürültüsünü, tavşanın korkaklığını, tavus kuşunun kibrini, taşın sertliğini,çiçeklerin renkliliğini, balın tatlılığını, papağanın çenebazlılığını, timsahın ikiyüzlülüğünü ve köpeğin sadakatini. Bunları karıştırmış, kadını yaratmış ve erkeğe vermiş.Sekiz gün sonra adam üzgün bir ifadeyle Brahma'ya gelmiş: Bana ne verdin, demiş, tüm gün boyunca çene çalıyor, ağrılarından şikayet ediyor, şımarık, dayanılmaz biri bu.Lütfen al benden onu.Brahma kadını adamdan almış.Sekiz gün geçtikten sonra adam yine üzgün bir ifadeyle Brahma'ya gelmiş: Onu unutamıyorum, demiş şarkılarını, danslarını, bakışlarını ve vücudunun dokunuşunu özlüyorum. Ne olacak? Brahma demiş ki: Kadını özel yapan bu, ne onunla olabilirsin ne de onsuz..."
Bu alıntı çok hoşuma gitti. Paylaşmak istedim.
Bu kadar uzun cümlelerden sonra ifade edilen sevdiklerimizin değerini kaybedince değil, kaybetmeden bilmeliyiz.
