Deniz insanlarının az kelimeyle tarif edilen bir karakteri oluyor sanırım. Game of Thrones'taki demir adalılar gibi; tuz ve demir; sert, taviz vermez, düz, pürüzsüz.
Seviyorsa seviyordur işte; süs yoktur, aklı oradaysa, kaygısı oysa seviyordur. Para kazanması gerekiyorsa sevdikleri içindir; kendi ihtiyacı ne ki zaten?
Öncesi sonrası da çok yoktur; hızlı mı unutur, umrunda mı olmaz, anda yaşamayı çok mu iyi becerirler? Belki geçim sıkıntısı onları günü kurtarmak zorunda bıraktığı için uzun vadeli değil anlık mı karar alırlar?
Hayatının büyük bir kısmını deniz insanlarıyla geçiren Hemingway, onların bu yalın ruh halini anlatmanın yolunu onlara yakışır yalın bir dil kullanmakta bulmuş; belki de zamanla onlara benzeyerek olayları az kelimeyle anlatmaya alışmıştır. Gerektiği için yapması gereken her şeyi yapan gözü pek bir deniz adamının onu sona götüren son kararlarını anlatmış. Her şeyi olduğu gibi o çok yoğun aşkı, kaybetmenin acısını öyle basit yaşatıyor ki son sayfalarda, insan düşünüyor: "Aşk bu kadar düz yaşanabilir mi?"
