Samiha Ayverdi'nin okuduğum 4. kitabı olmakla beraber en sevmediğim kitabı olarak yerini aldı.
Dil, üslup, edebi kişiliği benim için zaten tartışmaya kapalı Samiha Ayverdi'nin. Kitabı okurken, sürekli bir yerlerin altını çizmek istedim. Ama Kadriye ile evli olan Cemil'in Juliette'ye aşık olması, bu aşkı öyle sevimli, ilahî, kutsal gibi göstermesi beni irrite etti. Zaten son sayfalara doğru altını çizmeyi bıraktım bir şeylerin. Tasavvufî bir çizgide ilerlemeye çalışan bu kitabın İslamî tasavvufla hiçbir alakası yok.
Bazı modernistlerin oluşturmaya çalıştığı dinsiz Tasavvuf'u okuyormuş gibi hissettim. Cemil aşık olup, ilahi aşka kavuşacak dedik, o da olmadı. Sürekli insanların eksikliklerini vurgulayan, herkesi yavan gören Cemil karısını aldattı, hor gördüğü amcasının cemiyetine geri döndü. Juliette'nin sonu meçhul bırakıldı.
Kitap hakkındaki incelemelere baktım, herkes çok olumlu konuşmuş. Bence Samiha hanım'ın dili o kadar güzel ki yanlışı allayıp pullayıp bize doğru diye yutturmaya çalışmış.
Ama bu kitap tasavvufla alakalı olmamış.
Ben bu kitabı, köylü olduğu için hep bir aşağı görülen ama kocasına karşı nezaketini asla bırakmayan Kadriye'nin dilinden dinlemek isterdim. Zira benim için onun aşkı çok daha kutsaldı.
