Avrupada Hümanizma ve Rönesans Kültürü
Charles G. NauertNewest Avrupada Hümanizma ve Rönesans Kültürü Quotes
You can find Newest Avrupada Hümanizma ve Rönesans Kültürü quotes, newest Avrupada Hümanizma ve Rönesans Kültürü book quotes, the most impressive sentences and paragraphs on 1000Kitap.
12. yüzyılda Priscianus’u İtalyan öğrencilerin gereksinimlerine uygun bir duruma getirmek için bazı girişimlerde bulunuldu ve bazen Donado ama daha çok lanua (=eşik) diye adlandırılan ve soru-yanıt biçiminde düzenlenmiş bir metin kullanılmaya başlandı. Elyazmalarındaki dilbilgisi incelemesi, ortaçağ ve erken Rönesans dilbilgisi uzmanlarının öğrencilere klasik Latinceden çok çağdaş İtalyancaya öykünen açık seçik bir üslupta basit bir Latince yazmayı öğrettiklerini göstermektedir. Bundan dolayı çocuklar yerel İtalyan dilindeki sözcük düzenine bağlı kalan bir Latince öğrendiler; diğer bir deyişle, bugün ortaçağ Latincesi denilen bir Latince öğrendiler. Düşünsel yaşamı yeni Paris Üniversitesi’ne odaklanmış olan çağdaş Fransa’nın, İtalyan okulları üzerinde dikkate değer bir etkisi olmuştur. Fransız öğretmen Villedieu’lü Alexander’ın 1199’da yazdığı şiirleştirilmiş dilbilgisi kitabı Doctrinale’in yaygın olarak benimsenmesi bunu yansıtmaktadır. Yazınsal hiçbir değeri olmayan komik Latince dizeleri, klasik olmayan söz varlığı ve üslubuyla bu kitap sonraları çağdaş akademik Latincenin “barbarca” üslubundan bu kitabı sorumlu tutan hümanistler için bir alay konusu haline geldi.
Salutati hümanist metin ve dil bilginliğinin standartlarını da geliştirdi. Metin düzeltme çalışmasında etkin oldu. Birkaç önceli gibi Salutati de, Latince üslubun eski çağlarda bile değişmiş olduğunun farkındaydı. Örneğin, geç antikçağda, doğrudan hitapta kullanılan ikinci tekil şahıs adılı tu’nun yerine daha resmi, çoğul vos biçiminin geçmiş olduğunu gösterdi. Bu değişiklik birçok modern Avrupa diline taşındı
Petrarca, Roma’nın düşüşünden sonraki bütün tarihsel dönemi “karanlık çağ” olarak tanımladı. Petrarca bugün bizim ortaçağ dediğimiz bu klasik sonrası ya da “modern” çağı karanlık bir çağ olarak tanımladığında, bir barbarlık, bilgisizlik, düşük kültür çağını kastetmişti. Ortaçağ binyılına ilişkin bu tartışmalı ve belli ki yetersiz betimleme
Hümanizma’nın yaygın öneminin sırrı çözülmemiş durumdadır. Eğer ortaçağ var olan klasik yazının önemli bir bölümüne zaten sahipse ve zahmete girmiş olsa geri kalanın büyük bölümüne de sahip olabilecek idiyse, yalnızca “klasiklerin yeniden keşfi”nin, hatta Yunan klasiklerinin yeniden keşfinin Rönesans Hümanizma’sında belirleyici öğe olması olanaksızdır.
Batı Avrupalıların Yunan dili ve yazınını yeniden kazanmaları 13.yüzyılda da 15.yüzyıldaki kadar kolay olabilirdi ama bu fırsattan yararlanmadılar. 15.yüzyıl başlarında hümanistlerin “yeniden keşfetmekten” gurur duydukları az sayıdaki Latince elyazması ortaçağın zirve döneminde hep hazırdaydı ama “keşfedilmemişti”; yani, pek az okur bunların varlığından haberdardı. Gerek klasik Latince, gerekse de klasik Yunanca örneğinde olsun, 13.yüzyıl başlarıyla 15.yüzyıl başları arasında bir şeyler değişmişti. Bu, düşünce biçiminde, değerlerde gerçekleşen bir değişiklikti ve bezdirici de olsa klasik dillerde yetkinlik kazanmayı ve klasik metinlerin yayılmasını zahmete değer kılmıştı.
Kristeller
İtalyan hümanistler genelde ne iyi ne de kötü düşünürdürler; düşünür değildirler