Ben engelliyim,
ama hiçbir zaman engelli olmamı aşamayacak kadar kendimi çaresiz görmedim. Tabii ki bu önce ailem ve çevremdeki insanların desteğiyle oldu. Örneğin sizinle bir sorunumu paylaşacağım: Bir cafeye oturup meyve suyu istediğimde kimse bana pipet vermiyor, ben isteyene kadar. Tabii ki pipet de gelmeyince, ben meyve suyunu ayaklarımla içmeye çalışı-yorum. İnsanların bir anda bana karşı tavırları değişiyor ve hayranlıkla bana bakıp mutlu oluyorlar. Ben de çaresizliğin içerisinde çare üretmenin kıvancını yaşıyorum.
Emin olun ki toplum bize bir adım yaklaştığında bizlerin sorunları, hayata bakış açıla-rımız, şu ankinden çok çok daha iyi olacaktır. Ve emin olun ki yarın sabah hiç birimizin engelli olmayacağı belli değil. Toplum bizlerin yanında olursa, bizler çok daha iyi hayatlar yaşar ve çok verimli oluruz.
Ben ne engelli, ne özürlü, ne sakatım; sadece özel insan olduğuma inanıyorum.
