Aydaki At
Luigi PirandelloAydaki At Gönderileri
Aydaki At kitaplarını, Aydaki At sözleri ve alıntılarını, Aydaki At yazarlarını, Aydaki At yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Elbette bir şeyler olmuş olmalıydı ama ne olduğu hakkında kimsenin bir bilgisi yoktu. Elde sadece varsayımlar vardı ki birçok varsayım öne sürülebilir ve kolaylıkla birçoğu üretilebilirdi bu durumda. Kesin olansa şuydu:
Minik Kırlangıç yukarıdaki yuvasında yapayalnız ölmüş ve Ebabil'den bir daha hiçbir haber alınamamış.
"Geliyorlar!... Geliyorlar!..."
"Ebabil ile Minik Kırlangıç, ikisi beraber mi geliyorlar? "
"Evet, beraber, ikisi de geliyor! "
"Ev için onlara güvendim, geleceklerdi güya ... "
"Tabii canım, kesin bir şeyler oldu; kesin başlarına bir iş açıldı ... "
"Ebabil ölmüş müdür acaba? "
"Onun yerine Minik Kırlangıç'ın ölmüş olması daha büyük bir ihtimal!"
Küçücük ve incecik yüzündeki, upuzun kirpiklerle gölgelenen şeffaf, açık mavi ve utangaç gözleri, neredeyse her şeye şaşkınca bakardı. Hafif bir esinti çıksa onu alıp uzaklara uçurabilir veya ona hafifçe dokunmaya kalksanız, eliniz değer değmez kırılıp bin bir parçaya dağılabilir izlenimi verirdi. Öyle ki onu, o coşkun ve atılgan, dev cüsseli koca adamın kollarında düşünmek, insanı neredeyse dehşete düşürürdü.
Ve onun böyle, o kuyruklu, siyah antik ceketle ve beyaz kısa pantolonla gidişlerini görüp de onu Ebabil diye adlandırmamak olur muydu hiç?
"Eğer o uzaktan da olsa beni düşünürse, ben onun için hâlâ yaşıyorumdur."
Gerçekten de bir seyahat için yola çıkmış olduğu zamanlarda, birçok defa, bedenini görmediğiniz halde ona bir gerçeklik atfetmemiş miydiniz peki? Kendisinin hayatta olup olmadığını bilmediğim Bay Herbst'e uzaklardan atfettiğim o hakikatin aynısı olmasın bu?
Hakikat asla tek başına var olmaz.
'bazı cümlelerin karşısında şapka çıkarılır'
Onların hakikati yitip gitmiştir; ama hangi hakikat? Tabii ki kendi kendilerine yüklemiş oldukları hakikat. Peki ya ben, o hakikatin ne olduğunu bilebilir miydim? Siz bunun hakkında ne biliyorsunuz peki? Ben sadece, kendimce biçimlendirip onlara atfettiğim gerçekliği biliyorum. Benim yanılsamam bana göredir, onların yanılsamlarıysa kendilerine göreydi.
Hâlâ oradaymışım gibi meydandaki o köşeyi görüyor, ışıklı dükkanlardan yükselip birbirine karışan kokuları duyumsuyorum,
Ne kadar da büyük bir şans, ne de güzel bir kader sizinkisi sevgili dostlarım: Ölülere kabristana dek eşlik etmek ve sonra hakkın rahmetine kavuşan sevdiğiniz biriydi ise, ruhunuzun derinliklerinde hissettiğiniz bir üzüntü ve kalbinizde açılan kocaman bir boşluk ile; yok eğer değildi ise, üzücü bir görevi yerine getirmiş olmanın verdiği haklı memnuniyetle evinize dönme saadeti.. .
Zaman, herkes için eşit kabul edilebilecek bir hızda geçmez oysa. Ben, sadece bir günden, hatta sadece bir saatten, onun sağlıklı yaşamının sert disipliniyle geçen on senesinde bile alamayacağından daha çok hasar alabilirim; ruhumun içler acısı karmaşıklığı yüzünden, bu sene boyunca, tam bir ömür boyundan daha fazla yaşayabilirim.
Kim bilir ne sebeple can çekişmekte olan şu adamdan uzağa ... Şu attan, şu çılgın ayın ışığından, gökyüzünde gaklayıp duran şu kargaların gölgesinden uzağa ... Hepsinden uzağa, çok uzağa, uzak. .. Uzaklara ...
Ay ... Başka bir dünyadan geliyor gibi görünen farklı bir ay ama: O sarı anız denizinden yavaşça yükselen koskocaman bir ay ve o devasa, buğulu bakir diskin tam ortasındaki siyah imge: Yukarıya doğru uzanmış boynuyla halen beklemekte olan o atın kafatasına dönüşmüş kara kafası ... Kargalar gökyüzünde gaklayıp, çember oluşturup uçuşurken at, böylesine çarpıcı bir siyahlıkla, o bakir renkli diskin önünde, öylece sonsuza dek bekleyebilirdi belki de ...