Aydınlanmanın Diyalektiği Theodor W. Adorno, Max Horkheimer
(Tanıtım Bülteninden)
-
Baskı Tarihi:Mayıs 2010
-
Sayfa Sayısı:390
-
ISBN:9789759971687
-
Çeviri:Elif Öztarhan, Nihat Ülner
-
Yayınevi:Kabalcı Yayınevi
-
Kitabın Türü:
Aydınlanma, Kant'ın deyişiyle, "insanın kendi suçu ile düşmüş olduğu bir ergin olmama durumundan kurtulmasıdır. Bu ergin olmama durumu ise, insanın kendi anlama yetisini bir başkasının kılavuzluğuna başvurmaksızın kullanamayışıdır."
Aydınlanmanın Diyalektiği.. Theodor Adorno ve Max Horkheimer tarafından kaleme alınan bu muhteşem eser, aydınlanmanın "başlangıcından bu yana insanlardan korkuyu kaldırmak ve onları kendilerinin efendisi durumuna getirmek amacını gütmüş olduğunu" ve bu aydınlanmanın programının "dünyayı gizlerinden kurtarmak" olduğunu; bu sayede onun "mitleri parçalayacak, ham hayalleri bilgi vasıtasıyla al aşağı" edeceğini; ne var ki bu aynı aydınlanma yüzünden "tamamen aydınlatılmış yeryüzünün, bugün muzaffer bir felaketin belirtirlerini taşıdığını" haykırır bizlere.
Adorno'nun bir sözü geliyor aklıma: "Auschwitz'den sonra şiir yazmak barbarlıktır!"
Yine de bu ikili, tek kurtuluşumuzu akla bağlar. Evet, akıl ve aydınlanma programıydı bizi onca barbarlığa iten.. Ancak yine akıl sayesinde bundan kurtulmayı ümit edebiliriz.
Okunmalı!..
İnsanın oluşturduğu rasyonel özyıkımların aydınlanma ile temellendirip,toplum-doğa arasında oluşturduğu diyalektiğin çözümlenmesi...Tarihsel açıdan insan geleneksele geri dönecektir,dönmelidir.
Kitaptan 18 Alıntı
Fiziksel yaralanmalar bedeni, korkuysa zihni felç eder.
Aydınlanmanın Diyalektiği, Theodor W. Adorno (Sayfa 342 - Kabalcı Yayınevi)
Biraz da hayatın iyi taraflarından söz edemez misin? Sonsuz burukluğun yerine sevgiyi ilke olarak ilan etmenin bir yolu yok mudur?
Körlük her şeyi kapsar, çünkü hiçbir şeyi kavrayamaz.
Sözcüklerle entrika çevirebilir, propaganda yapabilir, telkinde bulunabilirim; bu öyle bir özelliktir ki, dünyada yapılan her şeyi birbirine dolandırdığı gibi, sözcükleri de birbirine dolandırır...
Boyunduruk altına almak istediğiniz halkın elinden tanrısını alın ve onu manevi çöküntüye uğratın; sizinkinden başka bir tanrıya tapınmadıkları ve sizinkinden başka töreleri olmadığı müddetçe daima bu halkın efendisi olursunuz...*
Her şeyin her şeyle özdeş olmasının bedeli hiçbir şeyin kendiyle özdeş olamamasıyla ödenir.
Nasıl birbirini dışlamayan kültlerde Zeus hem bir yeraltı tanrısının hem de bir ışık tanrısının adıysa ve nasıl Olympos tanrıları khtonik (yeraltı) dünyanın tanrılarıyla her türden ilişkiyi sürdürüyorsa, iyi ve kötü güçler, selamet ile felaket arasında da belirgin bir ayrım yoktu. Oluş ile yok oluş, ölüm ile dirim, yaz ile kış gibi birbirlerine kenetlenmişlerdi.
İnsanlar gençliklerinde besledikleri umutlarına ihanet edip yaşamlarını dünyanın gidişatına göre ayarladıkları için sanki erken gelen bir çöküşle cezalandırılıyorlar.
Artık bireyler bile birbiriyle konuşamaz olur ve bunun farkındadırlar; bu yüzden oyunu tüm güçlerin devreye girmesini gerektiren ciddi ve sorumlu bir kuruma dönüştürürler; böylece ne sohbet diye bir şey kalır ne de suskunluğun farkına varılır.
Res severa verum gaudium.
(Hakiki sevinç zorlu bir şeydir.)
