Uzaklıkların bazı yaraları iyileştireceğini düşünüyordum, ama gördüğüm kadarıyla öyle olmamış. Uzaklıklar yalnızca birbirimize yeni ve beklenmedik yaralar açmamızı engelliyor.
Hala nefes alıyorum, yürüyorum, uyuyorum, yemek yiyorum ve kendi kendime sürekli soruyorum: Hepsi bu mu? Yaşayanların ışığıyla ölülerin gölgesi arasındaki tek fark bu mu?