Acıklı bir şey karşısında ağlarız. Ama bir şey güzel olduğu zaman da gözlerimiz dolar-diye yazıyordu Cecilie günlüğünde, -çünki her güzel şey gibi bu da bitecek. İster bu küçücük kızın küçücük hikayesi olsun, ister dünyanın, ister tüm evrenin hikayesi. Bir gün bu güzelliğin başladığı gibi biteceğini anlamamız üzülmemize yetmiyor mu? Daha alfabesinin "A" sını bile keşfedememişken, aynamızı bile parlatamamışken bu muamma dolu evren tüm insanlığın son çanını çalacak. Tanrı olsun ya olmasın, kendimiz, bizden sonrakiler ve öncekiler de dahil mevcudiyyetimizin hesabını bir şekilde insanlık olarak ödeyeceğiz. Nasıl ve ne zaman olacağı farketmez.
120 sayfalık bu hikaye kendiliyinden akıp bitti. Lakin kabarttığı kendimle yüzleşme ihtiyacı rahat bırakmayacak gibi. İyi okumalar.
