Sedef Özkan ninnikâbusninni'den sonra ikinci öykü kitabında; farklı zamanlarda, farklı adreslerde dolaşıyor. Zamanlar, adresler, 'ben'ler, evrende upuzun bir çığlıkta buluşuyor.
"Sakin ol biraz" diyor. "Bir şey düşünme, sakin ol, onlar istemedikçe bir yerde çalışamazsın, bunu biliyorsun, senin için bundan sonra planladıkları; ilaç deneği olman." "Neden?" diyorum. "Ben çok iyiyim, hak etmiyorum tüm bunları." "Genlerin" diyor. "Gen taraması sonuçların uygun değil. Ne kadar ilaç tedavisi görsen, takviye medikaller de kullanılsa uygun değilsin. Bugün olmasa yarın arıza vereceksin. Bu yüzden önlemlerini aldılar şimdiden. Büyükannenin arşivi için beni buldun. Senin pozisyonunda, statünde kim yapar bunu? Çılgınlık tek kelimeyle! Arşivi yakamadın, dönüşüm odacıklarına atmak aklına gelmedi! Etkinlik yaparım diye kılıf bile uydurdun. İşle süsleyerek, kendini ne güzel rahatlattın! Bana öyle bakma! Evet, bunları biliyorum çünkü seni hissedebiliyorum."
"Sen yabanisin" diyorum.
