Aynılığın Tekrarından Biricikliğin Büyüsüne
A. Onur AktaşSözler ve Alıntılar
Kölelere sunulan "tanrı", onlara tutsak kalmalarını öğütleyip ölüm gelene kadar aradan çekilecek kadar ilgisizdi.
Sayfa 63Kitabı okudu
Bu senin hayatın mı; yoksa büyüklerinin, öğretmenlerinin, din adamlarının, politikacılarının, reklamcılarının, medyanın sana biçtiği rolü oynayan ruhsuz, kuru bir aktör müsün? Kendi düşüncelerini oluşturmaya, kendi hayatını yaşamaya çabaladın mı? Kimin hayatını yaşıyorsun?
Sayfa 26Kitabı okudu
Wittgenstein, kavramsal anlayışın ötesine geçebilmek için "merdiveni fırlatmak"tan bahseder: Aklın merdiveniyle yeterince tırmandıktan sonra artık merdiveni tekmelemek gerekir.
Sayfa 71Kitabı okudu
Kendi ruhları çirkinse, güzellik çirkindir, duygusuzlarsa duygular tehlikelidir, neşesizlerse gülmek şerdir, mutsuzlarsa ve sevmeyi bilmiyorlarsa aşk ve mutluluk hayırsızdır.
Sayfa 66Kitabı okudu
Oysa biat etmek, soru sormamak, eleştirmemek, el pençe divan bir şekilde boynu bükük durup "ben bilmem, büyüklerim bilir" lafını ağzına sakız etmek kültürü çürütür. Bu anlayış şekilcidir, ezbercidir, usludur ama tehlikelidir.
Yazarak insan kendisine mahrem yaratır. Mahrem bir tür odadır. Meskendir. Mesken ve sükunet arasındaki bağ büyüleyicidir. Mesken, sükunet ile doludur. Gerçi sükunet "güzel" değil de "ürkütücü" bulunduğu için aranmaz. Gürültü tercih edilir. Oysa sesin/sözün/yazının kaynağı tam da bu meskendir. Bu meskenden çıkmayan her şey gürültüdür. Başka bir şekilde anlatmaya çalışırsak eğer, şöyle diyebiliriz: Sükuneti olanın sesi/sedası olur, sükuneti olmayanın ise sadece gürültüsü olur.
"Sakin" demek aynı zamanda iskan olmuş demektir. Yani meskenini bulmuş olan. Yaşadığım an, yaşıyor oluşum benim meskenimdir. Sükunete ulaşmak eve ulaşmak demektir.