Bir səhər güzgüdə özünə baxıb,
Son dəfə özündən doyub gedəsən.
Bu ömrü yarımçıq əlyazma kimi
Yazı masasında qoyub gedəsən.
Gedəsən, nə dərdin, nə qəmin qala,
Səni səadətin çəkə dalınca.
Masanın üstündə qələmin qala,
Üç nöqtə göz yaşı tökə dalınca.
Həyatımıza girən insanlar bir müddət sonra yoxa çıxır, amma onlardan bizdə mütləq nələrsə qalır. Əgər kimdənsə bizdə pis və ya yaxşı nəsə qalmayıbsa, demək, o heç vaxt bizimlə olmayıb.
Belədir: dünyada elə insanlar var ki, bizim üçün narahatdırlar, taleyimiz onları düşündürür, bizə kömək etmək istəyirlər. Lakin ya biz onları tapmamışıq, ya da onlar bizi.
Hər insanın qarşısına onun üçün hər şey etməyə hazır olan bir şəxs mütləq çıxır və həmin insan mütləq o şəxsin qədrini bilmir: həyat belədir, başqa cür olmur.