"Ben bu içimin yankısı, ben bu içimin koruyla bu narı daha fazla taşıyamam"
Bir solukta okuduğum bu kitapta şairin kalbinde hatta her zerresinde hissettiği ağrıyı izliyorsun adeta satırlarında.
Dünya için kuracak güzel bir cümlem olmadı hiç diyor şair o günden sonra. Hepimizin hayatlarında bazen bir daha güzel cümle kuramayacağımız o gün oluyor. Şair bunu şiirlerinde çok güzel işlemiş. Yalnızlığını, kalp sancısını, ruhundaki ağrıyı hissettiriyor okurlara.
"Eksildim ben, azaldı içimdeki su
Yeşermiyor cümlem"
Satırlarında açıkça kalbini sergiliyor, uzanıp ellerinle sarmak istiyorsun. Su verip yeşertmek.
"İnsan olan yerlerim çok ağrıyor" en çok bu cümlede durdum. Tekrar tekrar okudum. Bazen herkesin insan olduğunu hatırlatacak ağrıya sahip olması da gerekli.
Bu gece Birhancım ile tanıştık, çok da sevdim kendisini. Sizlerin de tanımasını öneririm :)
