Babası gözlerini yeniden açıyor, gülümsemeye çalışıyordu, onun yerine Andres’e kırılgan bir şevkatle bakarak; -Konuş benimle. dedi. sessizlik içinde ölmeme izin verme..
Söylemedi
"Bu provasını yapabileceğin bir şey değil," diyor. "Kimse bize bunun böyle olacağını söylemedi."
Sayfa 168Kitabı okudu
Reklam
Mektup yazmak, korkak birinin kaçışı; sadece korku yüzünden yapacağınız bir şey.
Hastalık da bir ihanet, kabul edilemez bir sadakatsizlik.
Andrés pat diye, "kansersin baba," diyor. Alçak sesle söylüyor ama. Bazı şeyler yalnızca alçak sesle söylenebilir.
Sayfa 100Kitabı okudu
Reklam
Bazı insanlar ancak öleceklerini unuttukları zaman yaşayabilir.
Sayfa 154Kitabı okudu
Bazen böyle olur. Hiç niyetiniz yokken, hiç beklemediğiniz bir anda, artık “daha iyi bir vakit” kalmadığında konuşmaya mecbur kalırsınız. Bezen kelimeler dile gelir, kendi kendilerini ifade ederler.
Sayfa 100Kitabı okudu
Korku nereye gideceğini bilmeden içimizde geziniyor ama bizden asla ayrılmıyor. Ortaya çıkmak için doğru anı bekleyerek kendini hazırlıyor, eğitiyor. Bize söylemek istediği şeyin ne olduğunu henüz pek bilemeyen bir kehanet, bir ses o. Ama hep orada, şifresi çözülemez, anlaşılamaz bir ses, susmak bilmeyen bir şıp-şıp-şıp, bir alarm zili.
Reklam
Andrés pat diye, "kansersin baba," diyor. Alçak sesle söylüyor ama. Bazı şeyler yalnızca alçak sesle söylenebilir..
Hayatın salt şanstan ibaret olduğunu kabullenmekte neden bu kadar zorlanırız?
Konuş benimle. Sessizlik içinde ölmeme izin verme..
Vücudun lisanlarının en acımasızısıdır acı. Çığlıklardan örülü bir gramer. Bitmek bilmeyen bir uluma.
Resim