Abilene babası tarafından hiç bilmediği bir kasabaya gönderilir. Yanında sadece babasından kalma pusulası ve kıyafetleri vardır. Geldiğinin ikinci günü okulun son günü olmasına rağmen, okula gönderilir. Öğretmeni Rahibe Redemta ona bir ödev verir. Yeni döneme başladıklarında anlatacak bir hikaye yazacaktır.
Abilene bu söylenene kulak asmaz, zaten babası onu gelip alacak ve yine sürekli okul değiştirmek zorunda kalacaktır. Bir evi hiç olmamış, kendini hiçbir yere ait hissetmemiştir.
Kitap merak duygusu ile başladı. Abilene hayatına nasıl devam edecek, babası onu almaya gelecek mi, neden bütün insanlar ona iyi davranıyor? 1936da başlayan hikaye, 1918lere uzandı. Savaş yılları, büyük gribin birçok insanı öldürdüğü yıllar. Ara ara fazlaca uzamış sanki diye düşündüm. Ama kitabın sonunda her bir kelimesinin yerinde olduğunu, her bir anın gerekli olduğuna kanaat getirdim.
Kitap gerçek nir hikayeden kurgulanmış. Yazarın da dediği gibi "kurgu bile bir yerden kaynaklanmalıdır". Gözyaşları içinde bitirdim. Yazarın notlarına kadar okudum. Ayrıca kitabın başında, kahramanlar tanıtılıyor ve bu bence kitabı anlama konusunda oldukça yardımcı oluyor. Dediğim gibi kitap 1936da başlasa da, 1918lere fazlaca uzandı.
Hey dostum bana bir iyilik yapar mısın? Babama onu çok sevdiğimi söyle! Bu cümlenin anlamı kitabın sonunda çok daha derinden etkiliyor...
