“İnsanın bütün yaşamı bazen bir anlık duraksama yüzünden yön değiştirebilir. O an, bir kağıt gibi tam ortasından katlanır sanki. Böylece alt taraf üste çıkar, daha önce görülen tarafsa sonsuza dek görünmez olur.”
Sevdiğimiz kişinin karşısında durmakla onun gerçek özünü sevmek aynı şey değil; çünkü onun fiziksel güzelliğini varlığının olmazsa olmaz bir biçimi olarak görmeye eğilimliyiz.
Ona geçerliymiş gibi gelen tek şey, duygular için yaşamaktı -nedensiz ve gelgeç, salt yeniden dirilmek için ölen, hiçbir yönü ya da amacı olmaksızın sönen, sonra da ansızın alevlenen duygular için.